یک استارتاپ فناوری چاپ ۳ بُعدی با نام مِید این اسپیس ماده‌ای را توسعه داده است که می‌تواند مشکل ناسا برای ساختن ابزارهای لازم در ایستگاه بین‌المللی فضایی را برطرف کند؛ این استارتاپ ماده‌ای ساخته است که می‌تواند در شرایط میکروگرانش توسط چاپگرهای ۳ بعدی، استفاده شود. این ماده‌ی جدید ترکیبی از پلی‌اتریمید و پلی‌کربونات است که با نام PEI/PC شناخته می‌شود؛ اگرچه این ماده با برند ULTEM وارد بازار خواهد شد. ماده‌ی فوق چندین برابر از مواد مورد استفاده‌ی فضانوردان، محکم‌تر است طبق گفته‌های مَت ناپولی، نایب رئیس مِید این اسپیس:
این ماده با مقاومتی که در برابر محیط فرابنفش و همچنین اتم اکسیژن دارد، می‌تواند به‌صورت واقعی در فضا استفاده شود.
این اولین ماده‌ای است که می‌تواند در چاپگرهای ۳ بعدی و در شرایط میکروجاذبه چاپ شود و در شرایط خلأ در فضا استفاده شود. در حال حاضر، شرکت در حال آزمایش چاپگر ۳ بعدی با نام آرچینات است که در سال ۲۰۱۸ وارد بازار خواهد شد؛ مِید این اسپیس امیدوار است که پرینتر آنها بتواند عملکرد کاملی در شرایط میکروجاذبه داشته باشد. درنهایت، فناوری اخیر می‌تواند منجر به ساخت قطعات اولین ماهواره‌ی ساخته‌شده توسط چاپگر ۳ بعدی در ایستگاه بین‌المللی فضایی و پرتاب آن به مدار زمین شود.
سکوی پرتابی به آینده
ارسال هر محموله‌ای به مدار زمین هزینه‌ی بسیاری به همراه دارد. برای مقابله با این هزینه، ناسا به دنبال راهی است تا مواد لازم برای تعمیرات یا ارتقا را در فضا تولید کند؛ اما تا به امروز فناوری چاپ ۳ بعدی در محیط میکروجاذبه‌ی ایستگاه بین‌المللی فضایی با چالش‌هایی همراه بوده است؛ ازجمله مواد مورد استفاده در این شرایط می‌توان به ای‌بی‌اس و گرین پی‌ای اشاره کرد که خاصیت انعطافی مناسبی ندارند.
مِید این اسپیس به فضانوردان کمک خواهد کرد تا امکانات کمتری با خود به فضا ببرند؛ زیرا در حال حاضر فضانوردان باید تمام مواد و ابزارهای مورد نیاز خود در این سفر را از زمین به همراه ببرند. چنین پیشرفتی باعث کاهش هزینه‌ی سفرهای فضایی آينده خواهد شد و می‌توان هزینه‌های ذخیره شده را در تحقیق و توسعه سرمایه‌گذاری کرد. چاپگر ارائه‌شده نیز در زمینه‌ی چاپ ۳ بعدی در فضا پیشرو خواهد بود؛ طبق وب سایت مِید این اسپیس:
این چاپگر به محققان توانایی نمونه‌برداری از ابزارها و طرح‌ها در محیط فضا با چرخه‌ی تکرار کوتاه را فراهم می‌کند.
چاپگرهای ۳ بعدی در حال حاضر کاربردهای حیاتی و خلاقانه‌ای دارد. این فناوری پتانسیل لازم برای ساخت اعضای حیاتی بدن مانند قلب، بازگرداندن صخره‌های مرجانی و حتی ساختمان سازی در یک روز را دارند.