ادن کارلسون به مدت پانزده دقیقه در آب غرق شده بود. این کودک پس از غرق شدن دچار ایست قلبی به مدت دو ساعت و آسیب شدید در ناحیه‌ی خاکستری مغز و آتروفی مغزی (کوچک شدن ناحیه خاکستری و سفید مغز و تحلیل بافت آن) شد. او در نتیجه‌ی این حادثه توانایی راه رفتن، سخن گفتن یا عکس‌العمل به صداهای اطرافیان را نداشت و تنها به دور خود می‌پیچید و سرش را مدام تکان می‌داد.
تیم پزشکی از مرکز سلامت LSU و دانشگاه داکوتای شمالی، توانست به روش اکسیژن درمانی پرفشار (Hyperbaric Oxygen Therapy) آسیب مغزی این کودک نوپا را به‌صورت قابل توجهی مداوا کند. دانشمندان در آمریکا معتقدند که درمان ادن، اولین احیا مغزی به روش ترکیب اکسیژن‌درمانی است و این نوع احیا قبلا با هیچ درمانی گزارش نشده است.
پائول هارچ از پزشکان دانشگاه داکوتای شمالی، می‌گوید:
ما قبل از فرسوده شدن بافتهای مغز کودک، با مداخله در رشد او باعث ترمیم و رشد مجدد بافتهای مغزی شدیم.
این اتفاق ناراحت‌کننده در فوریه سال گذشته روی داد. وقتی مادر ادن در حال استحمام بود، او از خانه خارج شد و به درون استخر سقوط کرد.
ادن به مدت پانزده دقیقه زیر آب بود؛ در نهایت مادرش متوجه غرق شدن او شد و بلافاصله شروع به احیا قلبی (CPR) کرد؛ اما متأسفانه تلاش‌های مکرر وی بی‌نتیجه ماند تا این‌که پس از دو ساعت، تیم پزشکی مرکز پزشکی منطقه ای واشنگتن در فیت‌ویل (آرکانزاس) با تلاش‌های فراوان، موفق به احیا قلبی این کودک شد.
بعد از گذشت دو روز، ادن از بخش مراقبت‌‌های ویژه مرخص شد. اما به علت آسیب‌های شدید مغزی و عوارض جانبی فیزیکی، دکتر هارچ، تصمیم گرفت تا زمان ترمیم و بهبودی کامل نواحی آسیب مغزی، به اکسیژن درمانی این کودک بپردازند.
اکسیژن درمانی در یک محفظه‌ی بسته پرفشار اکسیژن (HBOT) انجام می‌شود که بیمار به‌صورت خوابیده یا نشسته در آن قرار می‌گیرد. از این مخزن با اعمال فشار محیطی بزرگ‌تر از اتمسفر، برای درمان بیماران استفاده می‌شود. بدین ترتیب، مقدار اکسیژن موجود در خون بیمار افزایش می‌باید و بدن می‌تواند میزان اکسیژن ازدست‌رفته‌ی موجود در خون را جبران کند و مقدار آن را به حالت طبیعی خود برساند و در نتیجه بافتهای آسیب‌دیده ترمیم شوند.
دوره‌ی درمان ادن در اتاقک اکسیژن پرفشار زیاد طول نکشید و پزشکان پس از پنجاه و پنج روز از غرق شدن او، به یک دوره‌ی اکسیژن درمانی دیگر با عنوان NBOT در سطح دریا پرداختند. این دوره‌ی درمانی دو بار در روز و هر بار به مدت چهل و پنج دقیقه و از طریق بینی انجام شد. به‌تدریج، ادن علائم بهبود بیشتری نشان می‌داد و توانست دستان خود را حرکت دهد، غذا بخورد، جملات کوتاهی را بیان کند و بخندد.
سه هفته بعد، محققان، ادن و خانواده‌اش را به نیواورلئان منتقل کردند و این بار نیز یک دوره درمانی اکسیژن HBOT را انجام دادند. پس از پانزده جلسه، مادر ادن مشاهده کرد که حرکات او تقریباْ به روال طبیعی خودش برگشته ولی عملکرد حرکتی او چندان رضایت‌بخش نیست. به همین علت پزشکان شروع به فیزیوتراپی همراه با اکسیژن درمانی کردند.
پس از سی و نه جلسه اکسیژن درمانی، ادن توانست راه برود و بهتر از قبل صحبت کند. عملکرد حرکتی و آزمایش‌های اختلالات عصبی نیز بهبودی هرچه بیشتر این کودک را نشان دادند. پس از گذشت ۱۶۲ روز از این حادثه، اسکن MRI نشان داد که تمامی نواحی آسیب‌دیده‌ی مغزی برطرف شده و تنها بخش کوچکی از آن باقی مانده است.
تیم پزشکی این کودک اظهار داشتند که این نوع احیا مغزی قبلاً با هیچ درمانی گزارش نشده است.
واضح است که ترکیب اکسیژن درمانی پرفشار HBOT و معمولی NBOT سبب کاهش التهاب و ترمیم سلول‌های مغزی شده است، اما پزشکان هنوز درک دقیقی از این نوع احیای شگفت‌انگیز ندارند. هارچ می‌گوید:
این نوع درمان پزشکی که خطر کمی برای بیمار دارد، می‌تواند تأثیر عمیقی در بهبود عملکرد بیماران مشابه داشته باشد.